چه میشه کرد؟

یکی از  متفاوت ترین و بدترین دغدغه های این روزای من اینه که دقیقا بعد از گفتن حرف،به چیزی که گفتم فک می کنم! و همین باعث میشه که برای ساعت ها ذهنم رو درگیر کاری که شده و حرفی که از دهن دررفته کنم! و این عذاب آوره! در طول این مدت بار ها از خودم میپرسم:

نکنه دلخور شده باشه!

یعنی حرفم اشتباه بود؟

باید چه کار کنم!

و خیلی از این جفنگیات که کلم رو از ناحیه شقیقه تا آهیانه به اندازه ی 15 اسب بخار داغ میکنه!

+ کاش میشد وبلاگ های تومورمغزی،تراژدی سیسم،زندگی به روایت من،عاشقانه های مسیحا،دوباره فعال شدن.

باید بپری،قبل از اینکه با مخ بری قعر دره!

و شاید این آغاز ی زندگی نو باشه...

شروع یک پروسه ی جدید،شروع یک دلهره ی ناشناخته،شاید شروع یک صعود و شاید

شاید آغاز یک فرود!

کسی چه میداند؟!

پناه بر خدا

دلگیرم ازت!

ایها الناس! بدونید که هرگز نمیشه به کسی گفت که مثلا فلانی من با زیر و بم رفتار تو آشنام،می شناسمت،رگ خوابت دستمه، و اگه هم گفتین هیچوقت از این حرف خودتون مطمئن نباشین

 چونکه همه ی آدما تو چنته ی دستگاه لیمبیک مغزشون همیشه ی چیزایی دارن که واسه هیشکی روشون نکردن! حالا چرا تا اون موقع روشون نکردن رو من نمی دونم! ولی میدونم که اگه روشون کنن هر چی درموردش تز تو رو از حفظم رشتیم پنبه میشه میره هوا!

پس واسه اینکه مث من چشاتون یهویی از حدقه بیرون نپره و  نورون های مغزیتون یک ان همگی به شکل علامت سوال در نیان و به قطع برای درک نکردن اون شک منهدم کننده

ازتون می خوام که هیچوقت به هیچ کی نگین که " می دونمت "

دلتون گناه داره، باور کنید

از طرف یکی از منهدم شدگان

پس کو ؟

"هیچ وقت"

اون کسی که دوس داشتم باشم؛ نبودم، هر روز وجودم رو  تغییر دادم! هر روز باهاش دس به یقه شدم و هر روز با تیپا انداختمش بیرون از اونچه که هست!

"خسته ام از این وضعیت"

دلم خود واقعیم رو می خواد که دقیقا نمی دونم از چه تاریخی و در چه مکانی گمش کردم!

"کاش می شد"

کاش می شد که پیداش کنم و ی ماچ آبدار از گونش بردارم و بگم به خودت خوش اومدی...

"ای کـــاش"

اللّهُمَّ أَهْلَ الْکِبْریاءِ وَالْعَظَمةِ...

من عاشق دعای قنوت نماز عید فطرم،یعنی شاید 60 درصد شوقم واسه رمضون همین دعا و همین نمازه،همه ی اون فضا واسم عزیزه ؛چه وقتی که از خواب بیدار میشیم و زودی آماده میشیم و میریم مسجد،وقتی تو قنوت واسه اطرافیان دعا میکنی و بعد هم  تندی چک میکنی که نکنه کسی رو فراموش کرده باشیم،و در حالی که هنوز مزه ی دهنت مزه ی دهن ی آدم روزه داره بعد نماز تو خونه سفره میندازی و ی صبحونه بعد از ی ماه روزه داری رو دور هم میزنی! اینا همش قشنگه

الهی شکر که تنم سالمه و امسال هم تونستم روزه بگیرم،الهی شکر

عید همگی مبارک:)

صلاه ظهر تابستون،چندتا بچه،تو ی گاری،یادش بخیر...

گاهی اوقات بعضی عکسا پیش آدم خیلی خوشایندن،در واقع با دیدن این عکسا ی حس قشنگ تو وجودش تدایی میشه،حالا شاید با اون عکس ی خاطره یادش بیفته یا ی حرف یا... تو این جور مواقع خود من دوس دارم اون عکسو به هر کی که دور و ورمه نشون بدم! ولی شاید بار ها پیش اومده که واکنش مورد انتظار غیر قابل پیش بینی بوده! یعنی طرف حتی ی لبخند که هیچ نمیزنه؛ چونه و شونه هاشو بالا میندازه و با ی حالت که بدون شک پیش خودش میگه:" این دخدره دیوونس"،سریع عکس بعدی رو میزنه! تو این جور مواقع من بیشتر به بی احساس بودن طرف مقابل فکر می کنم تا دیوونه بودن خودم!

این یکی از اون عکساس:

 

بچه که بودیم این یکی از مهیج ترین سرگرمی هامون بود! گاهی اوقات دونفره گاهی اوقات هم تکی.تا قبل از این که این عکس رو ببینم ،فک می کردم که این جور بازیا فقط مخصوص ما بوده!

+واسه بزرگ شدن،رو تصویر کلیک شه.

خواب دیدم که...

 بدترین مدل خواب دیدن اینه که تو خواب گریه کنی،بعد که یهو از خواب بلن شی ببینی نفس کم آوردی، حس خفگی داری،دو سه قطره اشک رو گونه هاته و بعد یک آن به خوابی که دیدی فک کنی و به گریه بیفتی و دوس داشته باشی زار بزنی، بعد تو تاریکی دستت رو این ور اون ور بجنبونی که بلکم ساعت گوشیت بگه موقع خوابی که دیدی باطن داره یا نه! بعد سحر بود! هرچند که خواب اون موقع قابل تامله ولی ی عالمه خوراکی واسه سحر خورده بودم!!

کلا کم پیش میاد خواب ببینم ولی از اون مقدار کم بیشترشون دل نچسبن تا دلچسب اخرین دلچسب، واسه شب 15 رمضون بود که بعد افطار سفره صلوات دعوت بودیم، به نیت کل اموات فاتحه زدم البته بیشتر واسه پسر عموم ی کاسه شله زرد خوردم! همون شب واسه اولین بار تو خواب دیدمش،هیچی نگف، فقط ی لبخند خیلی غلیظ از همونا که امیدرضا ازش به یادگار گرفته زد؛چقد صب که بیدار شدم و به یادش آوردم واسم لذت بخش بود. این چیزا واقعا تاٍثیر داره، چیزی که تا اون موقع واسه خودم فقط ی عادت بود...

+اللهم صلی علی محمد و آل محمد

پیر شدن در راه است...

این روزا ی چیزی خیلی ذهنم رو درگیر کرده! پیر شدن! واقعا غم انگیزه مثلا وقتی ی ادم پیر رو میبینم با خودم میگم منم ی روزی مث این میشم!و تو این افکارفرو میرم و به محدودیت های غذایی که واست پیش میاد اینکه نمی تونی همه غذایی رو بخوری،به ناتوان شدن بدنت و اینکه نمی تونی خیلی از کارایی رو که الان می تونی انجام بدی دیگه نمی تونی،به ضعف بینایی ،به رفتار هایی که با قشر سالمند میشه،به نق نقو شدن خودم،و به اینکه ی روز میرسه که منم دیگه سربار میشم!اینا بدترین شرایطیه که در سالمندی واسه آدم پیش میاد که حالا ممکنه واسه بعضیا هم پیش نیاد! ولی الان دارم احمقانه ترین کار رو می کنم!یعنی از همین حالا دارم افسوس این روزا رو می خورم...

با خودم فک می کنم می گم من تو پیری جز اون دسته خانومام که همیشه بو پیاز داغ میدن و آستین پیرهناشون واسه استفاده از وایتکس همیشه سفیده یا اون دسته که صبح های زود از خواب بیدار میشن و میرن ورزش و اونایی که تو کیفشون عینک افتابی و اکانت اینستاشون همیشه فعاله! جز کدومشونم!

در همین راستا بیشتر از اینکه واسه الانم دعا کنم واسه پیریم دعا می کنم،ی همچین آدم آینده نگریم!

باید دید چه خواهد شد!

به هیچ وجه تو دلم نسبت به این توافقات روشنی نیست!

اینا چرا نیومدن نظر منو بپرسن؟!

بیایید کلش را کنار بگذاریم!

این روزا فارغ از اینکه دس هر جغله بچه ای رو که میبینی ی گوشی هم قد و قواره خودش داره و تا موی دماغ رفته توش ،چیز دیگه ای که خیلی شایع شده بازی کلش اف کلنزه که محاله به یکی برسی و ازت نپرسه لِوِلت چنده! طوری که دیگه اینجا شده تکیه کلام! و خوشحالم که همیشه جواب من در پاسخ به این دهن سرویسان این است که من کلش ندارم! در واقع ماییم و یک گوشی نوکیای ساده!                                                                        خب حالا اصل حرف این است! که ایا می شود روزی را دید که مثلا جنابان صاحب فتوا تو کتاباشون بنویسند که:

بازی هایی از قبیل کلش اف کلنز احتیاط واجب در ترک ان است، ولی اگر باعث فوت وقت و برانگیخته نشدن انگیزه ی حمله و خون ریزی در ان نباشد و مفسده ای با ان همراه نباشد مانعی ندارد!

حالا باز بقیه ی بازیایی که منع شده بهتر بود، اونا حداقلش هر چند نفر که بازی میکردن ی صمیمیتی بینشون به وجود میومد ولی اینا چی!